اینجا اتاقیه که بیش از سیزده سال همه ی ترانه هامو وقت تنهاییم داخلش سرودم، ملودی زدم، خوندم و با عشق تقدیمتون کردم و این آخرین عکسی هست که دوم تیر ۱۴۰۰ از این اتاق به یادگار گرفتم تا تموم خاطرات و رویاهاشو خاک کنم.
اینجا چه به شاد، غمگین و یا به زبان اعتراض دردایی رو فریاد زدم که به صورت ترانه شکل گرفته بودن و تنها تجربه ای که برای من جا گذاشت این بود که بگم: رفتن دنبال علاقه هات تاوان سنگینی داره که هرکسی لایقش نیست. اگر تحمل ضرباتشو نداری و مردش نیستی دورشو خط بکش؛ چون کارگردان و بازیگران این داستان کسای دیگری هستن که هیچوقت نمیزارن به حقت برسی. منم دیگه برای دل خودم میخونم نه موفقیت و شهرت. با این حال منتظر آهنگای دلی جدیدم باشین.